Eksperimentalni projekat Machina je osnovan 2004. godine u Leipzigu, Njemačka. Osnivači i jedina dva člana su Tony Mahagony i Edward Vulgarius, obojica rođeni u Tuzli. Veoma rano su počeli da sviraju i muzikom se bave preko petnaest godina. Mahagony je prvobitno bio dio Parricide/Perryside, a Vulgarius Remembrance-a.

U decembru 1994. napuštaju rodnu grudu i odlaze u Njemačku. U Leipzigu, Mahagony i Vulgarius nastavljaju put teškog tona i cinične riječi. Njih dvojica počinju 1996. zajedno snimati improvizacije (muzika i tekst se intuitivno snimaju u to vrijeme) pod nazivom Skandal. Rezultat ovog “rada” su 4 kasete, koje su među poštovaocima njihovog zvuka veoma cijenjene.

Machina je sinteza različitih muzičkih elemenata i stilova, a ujedno i svjesno odbijanje ovisnosti o jednom muzičkom pravcu. Osnovni cilj je postaviti slušaoca u nezgodan položaj u kojem mora aktivno sudjelovati. Machina ne servira gotov proizvod nego postavlja pitanja i prenosi (dez)informacije.

Njihov prvi album Sad ili Nikad, karakteriše izrazito mračan zvuk, postapokaliptična atmosfera i filozofski tekstovi. Centralna tema prvog albuma je čovjek, individua koja se kroz “Diktaturu Kolektiva” sve više odvaja od svega sto je čini individuom. Osim zvaničnog izdanja imaju i nekoliko demo snimaka među kojima u i Gerila, Istina, Kuća straha, Epos o Marini…

2007. godine izdaju drugi album pod nazivom Drugi. Na albumu se nalazi 27 pjesama, različitih muzičkih stilova i karakterističnih ciničnih, sarkastičnih i filozofskih tekstova. Kao gosti na albumu pojavljuju se hip-hoper Sabnack (“Filter”), Johannes Raschpichler (piano), Ambrosius (bas-gitara) i Hari Krvnik (vokal, “Močvara ljubavi”).

U avgustu 2025. kolektiv se vraća izvan digitalnog u prostor između stvarnog i simboličnog. Ova turneja nije koncertna serija u klasičnom smislu; to su strukturisane zvučne liturgije, obredi rekalibracije i kolektivnog prisjećanja, aktivacija audio-manifesta koji će biti predstavljen kroz album Folklor.

[machina] se ne bavi spektaklom. Njihove izvedbe nisu koncerti u klasičnom smislu — one su obredi, strukturisane zvučne liturgije koje brišu granicu između klasičnih muzičkih struktura monoplemenskog sistema i muzičkih kompozicija alternativnih dimenzija. U odsustvu lica, ega i fizičkih karakteristika, publika ostaje suočena sama sa sobom — i sa kolektivnim vizijama.